Τρίτη 11 Οκτωβρίου 2016

Μένω εκτός...

Εκτός Facebook εδώ και ένα μήνα περίπου... Μοιάζει σαν να γράφω ημερολόγιο για την απεξάρτηση... Τρώγομαι με τα ρούχα μου... Μου λείπει η έκφραση, γιατί σε κάθε ανάρτηση υπήρχε μιαν αλήθεια...Μα για δες... Εκτός φατσοβιβλίου δεν λειτουργεί πια το υπονοούμενο, τα λέω στην πεθερά για να τ' ακούσει η νύφη (ή το ανάποδο...)...  Γιατί μέσα απο τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης εύκολα αναρτάς τσιτάτα του τύπου "Κάποια άτομα όταν μας θυμηθείτε, θυμήστε μας και ποιοι είσαστε..." ή "Ανήκεις εκεί που...Πουθενά δεν ανήκεις, φίλε...μόνος σου και όλοι τους" και άλλα τέτοια ευφυή για να μην πεις ευθέως πόσο μόνος αισθάνεσαι ή πόσο σου λείπει κάποιος ή αν πληγώθηκες ή αν τελικά την κάνεις γιατί πνίγεσαι... ωραίες είναι αυτές οι αναρτήσεις με μια μικρομέγαλη δόση σοφίας και στοχασμού...
Εδώ έξω, στην κανονική ζωή, λειτουργούν τα "κότσια" και μόνο... Ο άλλος είναι εδώ μπροστά σου και ή έχεις ή δεν έχεις τα κότσια να τα πεις αυτά που θέλεις. Για δες... αντέχεις το βλέμμα του όταν σε ακούει; Αντέχεις την αντίδρασή του στη δική σου δράση; Εδώ έξω στην κανονική ζωή πρέπει να εξηγείς... να μιλάς... για όλα... Εδώ έξω όλα είναι αληθινά... δεν έχει αναρτήσεις, εκτός κι αν κάνεις αφισοκόλληση του εντός σου, πράγμα αδύνατον...(νομίζω πάντα και ελπίζω...). 
Εδώ έξω βλέπεις την πραγματική όψη του άλλου...Και γίνονται τα πράγματα απαιτητικά και συγκεκριμένα.... "Τι πρέπει, τι δεν πρέπει, στιγμή δεν σκέφτηκα..." όλα αυτά εκτός FB απαιτούν το "εγώ μεχρι θανάτου σε ερωτεύτηκα" να το πεις στα μούτρα του άλλου... κι όποιος αντέξει...
Βγήκα απο το FB για να μην βλέπω αυτά που με πληγώνουν και αυτά που δεν ξέρω πως να αξιολογήσω... που κάνουν τους φόβους μου γιγάντιους και την ψυχή μου να ματώνει... Βγαίνοντας κατάλαβα πως αξιολογώ μάλλον λάθος... Ναι...προσωπικό ήταν... ήταν η απόλυτη έκφραση δειλίας απέναντι στον άνθρωπο που άθελά του με βάζει σε σκέψεις...γιατί δεν ξέρει ότι με πονάει... Κι εγώ αντί να πάω να του πω ευθέως "Ξέρεις κάτι; Με πονάς..." απλά επέλεξα να αποφεύγω τον πόνο... Κι εδώ έρχονται τα κότσια... Εκτός FB δεν υπάρχει η φωτο με το στιχάκι για να δείξεις ότι κάτι συμβαίνει...εδώ έξω πρέπει να το πεις, να κάνεις τον άλλον να το δει... τα κότσια τα έχεις;
Εγώ ίσως όχι...
Αν εξακολουθώ να παραμένω στην απόφασή μου να μένω εκτός; Φυσικά... Με όλες τις αλήθειες που μπορώ ή δεν μπορώ να αντέξω...γιατί έτσι είναι η ζωή...μια αλήθεια...